Feminisme is de uitvinding van een slimme vent

In 2010 werd geconstateerd dat de netto instroom in de WIA vrijwel uitsluitend uit vrouwen bestond en die tendens is blijven bestaan. De oorzaken zijn meestal vage klachten als psychische aandoeningen. Op dit moment is de “burn-out” een belangrijke reden, maar de vraag moet eerst zijn: wat is de feitelijke oorzaak?

Wanneer ethische normen niet binnen organisaties vanzelf of vanzelfsprekend worden nageleefd, worden ze door vooral ambtenaren op alle niveaus (landelijk en EU), eerst als aanbeveling en dan al snel met strikte quota opgelegd. Organisaties dienen zich vervolgens hieraan wettelijk te conformeren en te rapporteren, en instanties krijgen opgedragen om ook te handhaven.

Dat laatste gebeurt zelden, alleen al om de reden dat er een personeelstekort is. Allerlei andere belangrijke knelpunten op het gebied van arbeid en wetgeving worden al jarenlang niet nageleefd en zelfs bewust overtreden en door de “apparaatski” vervolgens gedoogd.

IKEA

Zo las ik een recent persbericht van IKEA:

“IKEA zet de volgende stap in het creëren van kansengelijkheid op de werkvloer. Het woonwarenhuis streeft naar afspiegeling van de maatschappij”.

De doelen die door IKEA zijn gesteld voor 2027 – een loffelijk streven hoor – richten zich op vijf pijlers: diversiteit in nationaliteit en culturele achtergrond, mensen met een beperking, generaties en leeftijd, LHBTIQ+ vertegenwoordiging en genderdiversiteit. Ik kan me overigens niet aan de indruk onttrekken, dat bij het eveneens noemen van het aantal vestigingen en producten, er ook enige commerciële gedachten achter zitten.

Zo verwelkomt IKEA mensen met een vluchtelingenachtergrond. Het bedrijf heeft zich als doel gesteld om in 2027 een personeelsbestand te hebben waarin 1,7 procent van deze groep vertegenwoordigd is. Ook wil IKEA dat in 2027 0,7 procent van het personeelsbestand bestaat uit mensen met een (fysieke of mentale) beperking.

Met deze ambities hoopt IKEA te werken aan een inclusieve werkomgeving waarin iedereen zich vertegenwoordigd voelt. Wat deze laatste doelstelling betreft, het gaat dus om 1 op de 141 medewerkers die aan deze doelstelling moet voldoen.

De vraag is al: wie valt onder deze categorie en is 0,7 procent wel een uitdaging? Zo hebben we jaren geleden al min of meer verordend dat meer vrouwen aan het arbeidsproces moesten deelnemen. Bijna verplicht voor zowel de “huisvrouw” als de organisatie, waarbij de gevolgen eerst later aan de orde kwamen.

Gedwongen quota

De krampachtigheid met gedwongen quota die worden opgelegd werken niet wanneer de ethiek en acceptatie van een schijnbaar probleem niet algemeen worden aanvaard. Maar vooral ook de veranderingen die het met zich meebrengt onvoldoende worden onderkend.

Ik citeer hieronder een stukje uit een hoofdstuk uit een schoolboek “Huishoudkunde” (1960), bedoeld voor meisjes die zich op het huwelijk moesten voorbereiden. Het is nog helemaal niet zo lang geleden, maar voor sommige lezers zullen het lijken op citaten uit de Middeleeuwen…

“Maak dat het eten klaar is. Maak de zaken op voorhand klaar, de avond voordien als het moet, zodat een heerlijke maaltijd hem opwacht als hij terugkeert van zijn werk. Het is een vorm van duidelijk maken, dat je aan hem hebt gedacht en je bezorgd bent over zijn noden.”

“Wees op tijd klaar. Neem voor jezelf een kwartier rust voor hij thuiskomt om te ontspannen. Werk uw opmaak een beetje bij, doe een band in je haren en wees fris en bevallig. Wees opgewekt en een beetje interessant.”

“Breng het geluid op een minimaal niveau. Bij zijn aankomst zet je het geluid af van wasmachine, droogkast of stofzuiger. Probeer de kinderen kalm te krijgen. Wees blij hem te zien. Verwelkom hem met een warme glimlach en toon de oprechtheid van uw wil om hem te bevallen.”

“Denk eraan dat hij de meester is in huis. Wanneer hij klaar is met eten, ruim de tafel af en doe vlug de afwas. Als je man vraagt om te helpen, wijs zijn voorstel af want hij zou zich mogelijk verplicht voelen om het steeds weer te doen.”

Jachtig bestaan

Lees – na uw verbazing, ergernis of woede – deze ‘opdrachten’ nog eens door en vergelijk dat eens met het huidige leven van een gehuwde vrouw met jonge kinderen.

Turf in bovenstaand stuk nu eens de werkelijke inspanningen van een vrouw uit die tijd en vergelijk dat eens met het jachtige gedoe van een carrièrevrouw: vroeg op, haastig aankleden, ontbijten en de kinderen naar de crèche brengen. Dan te laat door file, de eerste stomme vergadering bijwonen, je moeten meten met de mannen in de groep – hoewel je beter bent maar niemand gelooft dat – op je veertigste, of meestal eerder, tegen een burn-out aanlopen, en op je vijftigste naar een pensioen verlangen dat pas ingaat als je 67 bent.

Al heel wat jaren bestaat de netto instroom in de WIA vrijwel uitsluitend uit vrouwen. De oorzaken zijn meestal vage klachten als psychische aandoeningen.

Uit onderzoek in 2002 bleek al dat minimaal 65 procent van het ziekteverzuim in Nederland niet arbeidsgerelateerd was, maar voortkwam uit privé en/of sociale problemen (stress/psychische oorzaken buiten het werk).
We kennen diverse oorzaken die ziekteverzuim kunnen opleveren, bijvoorbeeld:

• Griep, verkoudheid of een andere virusziekte
• Rugklachten en klachten van andere bewegingsledematen
• Een fragiele conditie hebben
• Maar vooral psychische klachten, overspannenheid en burn-out
• Onvrede hebben met werk of inkomen
• Een te hoge werkdruk ervaren
• Onvrede hebben met de relatie met de werkgever of de collega’s
• Problemen van persoonlijke aard
• en vooral een combinatie van alle oorzaken

In totaal is nu zelfs 70 tot 80 procent van het verzuim niet medisch en vooral een gevolg van diverse werk- of privéomstandigheden.
In de loop van jaren, is dit dus niet veranderd, maar zelfs aanmerkelijk toegenomen.
Zijn de gevolgen van het jachtige bestaan wel verantwoord en wegen ze op tegen de economische voordelen?

Mannelijke genen

Het is fantastisch, dat een paar slimme mannen Ciska Dresselhuijs, Hedy d’Ancona en de andere Dolle Mina’s zover gekregen hebben om het “feminisme” uit te roepen. De Wet gelijke behandeling werd ingevoerd om vrouwen gelijke kansen te geven, maar helaas zijn de omstandigheden meestal niet gelijk.

Emancipatiebeleid is vanaf het midden van de jaren tachtig vooral gericht op het verbeteren van de positie van vrouwen op de arbeidsmarkt. Maar veel vrouwen hebben er alleen maar extra taken bij gekregen, terwijl de huishoudelijke verantwoordelijkheden nauwelijks minder zijn geworden.

Kennelijk zit het niet in de genen van de man om zorgtaken uit te voeren

Kennelijk zit het niet in de genen van de man om zorgtaken uit te voeren. Het gaat dan niet om een cultuurtransformatie, maar om een evolutie.

Cultuurveranderingen duren meestal meer dan tien jaar, maar evoluties nemen eeuwen in beslag! Jarenlange indoctrinatie heeft de belangrijke taken van de huisvrouw gedevalueerd tot de kwalificatie “Beroep: geen”. Maar voor taken die vroeger uitstekend door de huisvrouw werden uitgevoerd, moet je nu HBO-gekwalificeerd zijn.

Opa en oma voldoen al helemaal niet meer. Voor de opvang na schooltijd en het dagelijkse gesprekje bij een kopje thee, hebben we nu een kinderpsycholoog. De heerlijk bereide maaltijd is vervangen door een kant-en-klare hap uit de magnetron. Om gezond te eten hebben we een voedingsdeskundige nodig. Onderschatting van de waarde van de dubbelfunctie huisvrouw en moeder is volkomen misplaatst.

Bezinning en herverdeling

Of er een weg terug is, is een overbodige vraag geworden. Aanpassingen van de wetgeving en drastische verschuivingen in arbeids- en uitgavenpatronen hebben een tweeverdiener maatschappij gecreëerd.

Het pensioen is inmiddels ook gebaseerd op een tweeverdiener wereld. De gehuwden AOW is afgeschaft en er gaan zelfs stemmen op om de hoogte van de AOW te baseren op het aantal gewerkte jaren.

Vrouwen met opgroeiende kinderen zouden goed moeten overwegen of ze wel fulltime aan het arbeidsproces moeten deelnemen. Willen we het hoge verzuimpercentage en de enorme instroom van vrouwen in de WIA terugdringen, dan zullen we rigoureuze maatregelen moeten nemen die een wezenlijke omkeer bewerkstelligen in de waardering van de functie van huisvrouw en opvoeder.

Wat mij betreft zouden de volgende maatregelen een bijdrage kunnen leveren:

• het bevallingsverlof dienst minstens een half jaar te zijn;
• de kinderopvang dient toegankelijker te worden;
• verbetering van het ouderschaps- en zorgverlof;
• de rolverschuiving of -wisseling zal nadrukkelijker ingevuld moeten worden;
• er dient een opwaardering te komen van de rol van de moeder, opvoeder en verzorger;
• in de scholing dient opvoedkunde een verplicht vak te worden.

Starre wetgeving en strikte quota geen oplossing

Vroeger waren vrouwen slim en beulden alleen mannen zich af. Gevolg is dat vandaag alleen nog vrouwen de bejaardenhuizen bevolken. Mannen hebben zich al vroegtijdig doodgewerkt.

Slimme mannen zijn nu weer bezig met een inhaalslag… Of komen we tot haalbare compromissen, waarbij rekening wordt gehouden met de belangen van zowel vrouwen als mannen, gezinnen, alleenstaanden, maar ook organisaties, zonder dat de overheid dogmatisch gaat verordenen. Het is vooral de soepele geest die flexibel kan inspelen op diverse situaties in de gehele samenleving en vooral meebeweegt met de evoluties in een niet homogene cultuur.

Geen gezeik we zijn allemaal gelijk, gaat te ver

Starre wetgeving en strikte quota geven geen oplossing voor een veelomvattende situatie, waarbij unieke omstandigheden dwingend worden platgeslagen tot een uniforme dwangbuis voor een grote verscheidenheid in de samenleving. Een dwangmatige wet die zegt: geen gezeik we zijn allemaal gelijk, gaat te ver. Het gaat erom dat we allemaal gelijke kansen krijgen en er mensen zijn die deze ook pakken.