Dubbelleven

Ze was zestien toen twee ‘goede vrienden’ in een dronken bui besloten hun maagdelijkheid met haar te verliezen.

Ze weet sinds kort zich weer filmisch scherp de gebeurtenissen van die nacht voor de geest te halen na het meer dan 25 jaar te zijn ‘vergeten’.

Dan begrijpt ze waarom de heroïne haar al die jaren zo goed heeft geholpen. Het was voor haar als een roze dekentje over alle pijn die in haar verborgen was. Ze voelde niets en kon zich goed staande houden binnen haar werkzame wereldje.

Opgeklommen was ze namelijk wel. Ze had onder de heroïnedeken met behulp van cocaïne gestudeerd, examens gehaald en zich opgewerkt tot registeraccountant en aandeelhouder in een maatschap.

Jekyll & Hyde

Ze toonde tijdens een gesprek met mij het zelfinzicht om te realiseren dat ze weleens erg veel mensen en vooral collega’s zou kunnen laten schrikken met haar persoonlijkheid.

Wat moesten ze nou toch ineens met deze temperamentvolle, gevoelige vrouw in de plaats van de eerder zo beheerste, gelijkmatige en flegmatieke professional? Alsof ze al die tijd een masker had gedragen.

Op een luie vieze bank rokend alles vergeten

Een vrouw die zichzelf verdoofde sinds haar 16e en nu als 43 jarige tegenover me zit. Ze is nu sinds een paar maanden helemaal clean. Eerst was ze van de heroïne af, daarna ook van de alcohol, jointjes en cocaïne.

Ik en mijn collega werden de verbindende factor tussen haar Jekyll & Hyde na zoveel jaren een dubbelleven te hebben geleid.

Wat ze wel mist aan die tijd zijn de ontspannen momenten bij de dealer, op een luie vieze bank rokend alles vergeten, pratend over alles en niets. Als tegenwicht tegen de veeleisende accountantwereld met regels, richtlijnen en protocollen.

Roze deken

Haar ouders, dochter en partner zijn op de hoogte van haar verslaving en clean zijn, maar begrijpen niets van de strijd die het haar kost. Niemand lijkt te begrijpen hoezeer ze soms verlangt naar die roze deken, even alles vergeten, even de film die zich in de nacht weer opdringt uitzetten.

Ze lacht net zo makkelijk als ze huilt tegenover me in de stoel. Ze is opgelucht dat haar woorden serieus worden genomen en al die wisselende gevoelens er mogen zijn. Ze is ook blij dat ze nu even niet hoeft te kiezen wat ze van iets vindt of voelt.

Wrak?

Ze is op zoek naar zichzelf, beschrijft zich beurtelings als een stoer en evenwichtig mens, en een emotioneel, disfunctioneel wrak. Ze is geen van beiden. Technisch doet ze haar vak nog steeds uitmuntend.

Haar collega had vorige week gezegd dat ze er goed uit zag, heel ongewoon eigenlijk voor hem. Ze was al jaren gewend dat haar werk een bepaald soort mensen herbergde, zoals ze dat zelf stelde.

Technisch doet ze haar vak nog steeds uitmuntend

Dat was al tijdens haar studie. Veelal mannen en dan vooral mannen die moeilijkheden leken te hebben met contact en sociale omgang en emoties. Daar had ze met behulp van haar verslaving altijd prima tussen gepast.

Bovengemiddeld presteren

En zo zie ik geregeld mannen en vrouwen. Mensen die in hun werk uitstekend en bovengemiddeld functioneren en zelfs heel succesvol zijn.

Totdat uiteindelijk na vele stoppogingen een mens behoefte krijgt om naar zichzelf terug te keren. Deze behoefte wint het van de roze deken. Clean worden is dan de enige optie.

Vroeger of later wil ieder mens graag zichzelf worden…

Deze vrouw ging die uitdaging aan en heeft haar verslaving overwonnen. Ze is hersteld, heeft vertrouwen in zichzelf en hoopt dat er nooit meer een reden zal komen waardoor haar brein de heroïne ineens toch de enige optie ‘vindt’.

Als iemand zeer bovengemiddeld langdurig presteert (zwaar lichamelijk werk, of mentaal met super technisch werk) op een niveau waarvan jij denkt “dat kan toch eigenlijk helemaal niet”, dan mag je bedenken dat de hulpmiddelen die dit presteren mogelijk maken ook de verhulling zijn voor die mens. En vroeger of later wil ieder mens graag zichzelf worden…