Deeltijdprinsesjes

Het is woensdagochtend zeven uur. Ik sta in mijn sportkleding en grote rugzak klaar om te vertrekken. Eerst naar de gym en dan door naar kantoor.

Mijn man staat in onze keuken brood te smeren voor ons zoontje. Hij heeft net koffiegezet voor de bouwers die bezig zijn met ons huis. “Ik ben gisteren nog gaan sporten, ik squat al 95 kilo”, zegt de aannemer. HA!! “Dat is hetzelfde gewicht als ik squat.”

Mijn man proest zijn koffie uit en begint hard te lachen. “Jij?” zegt de verbaasde aannemer. Ik ben in een baldadige bui, dus met een stalen gezicht zeg ik: “Jazeker, en ik deadlift 110 kilo en kan mezelf optrekken. Had je niet gedacht he.” Oké, normaal ben ik niet zo van de pissing contest, maar deze zat eraan te komen.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met onze aannemer. Maar de afgelopen weken begon er wel iets te wringen. Ik ben dit jaar begonnen met een nieuwe baan, een nieuwe studie én promotieonderzoek. Dit betekent dat ik niet veel thuis ben. Meestal ben ik al weg als de bouwers ’s ochtends vroeg bij ons beginnen. Als ik ze al zie, is dat met mijn jas aan en een tandenborstel in mijn mond. Op het punt van vertrek naar de gym, kantoor, college of de bibliotheek.

Normaal ben ik niet zo van de pissing contest, maar deze zat eraan te komen

De zeldzame keer dat ik thuis ben, hebben we korte gesprekken over het huis, hun leven en mijn onderzoek. Het viel me op dat de gesprekken over mij vooral bezorgde blikken en waarschuwingen opwekte. Want er was een kennis die ook een studie combineerde met werk en een gezin. Zij trok dit niet meer en zat nu thuis met een burn-out.

De eerste keer dat je dit verhaal hoort, knik je nog vriendelijk. Na de zoveelste keer… nou ik word daar dus baldadig van.

Over het algemeen krijg ik leuke reacties en kudo’s op mijn promotieonderzoek. Toch is onze aannemer niet de enige die zijn bezorgdheid uit. Het is een fenomeen dat me steeds vaker opvalt: een ander aanpraten dat de combinatie gezin, werk en studie toch zeker te zwaar is.

Een voorbeeld van zo’n gesprek: “Goh, maar je werkt toch ook 32 uur?” Dat klopt. “En je bent moeder? wat pittig zeg.” Soms wel. En dan komt ‘ie…: ”Pas je wel goed op jezelf, want dat is wel zwaar hoor.”

Dit komt zo vaak voor, niet normaal. Vast met de goeie intenties, maar het is vermoeiend. Er wordt namelijk nooit aan mijn man gevraagd hoe hij de zorg thuis combineert met zijn drukke baan. Hij doet veel meer thuis dan ik. Ik doe alleen het hoognodige – bijna niets dus eigenlijk…

Deze gesprekken brachten me eerst aan het twijfelen. Misschien hadden deze mensen wel gelijk. Ik pas perfect in het plaatje: vrouw, 36 jaar en combinatie werk, gezin, studie en sporten. Ook was ik in het verleden bekend met depressies. Oftewel, bij het kopje stereotype kun je bij mij alle vakjes aanvinken. Gezien alle berichten over burn-out, zou niemand ervan opkijken als deze combinatie me teveel wordt.

Die dag voelde ik me een slechte moeder

Heel eerlijk, er zijn zeker momenten geweest dat ik het even niet meer zag zitten. Zoals die laatste warme zondag van het jaar. Ik zat in de bibliotheek, mijn man lag ziek in bed en mijn zoontje zat daardoor de hele dag vastgeplakt aan zijn Ipad.

Ik had vijftig artikelen gelezen waarvan ik nu in het academisch Engels een literature review moest zien te maken. Had ik nog nooit gedaan en ik wist niet waar te beginnen. Er kwam niets uit mijn hoofd op papier. Ja random letters, omdat ik gefrustreerd met mijn hoofd op het toetsenbord ramde. Die dag voelde ik me een ‘slechte’ moeder.

Inmiddels denk ik daar anders over. Ik kies ervoor dit onderzoek te doen, omdat ik dat wil. Dus kies ik ervoor om parttime te werken, zodat ik kan studeren en promoveren. Dat betekent inderdaad dat ik veel dingen andere dingen niet kan doen. Mijn man en zoontje steunen mij in deze keuze.

Het mooie is wel dat je focus hebt, nieuwe dingen leert en nieuwe inzichten opdoet. Het plezier dat je ervaart omdat je bewust ergens voor kunt kiezen. Kleine momenten zoals samen een taartje eten op zaterdag worden veel waardevoller. Dit motiveert om daarna toch nog naar de bibliotheek te gaan.

Wat mij stoort, is dat vrouwen die het werk combineren met een gezin, de zorg voor anderen, studie, vrijwilligerswerk of andere dingen, worden weggezet als “deeltijdprinsesjes”. Deze term stond begin dit jaar letterlijk in de Volkskrant.

Klopt, thema’s als de loonkloof en gelijkheid in het werk zijn belangrijk. Vooral omdat vrouwen tegenwoordig vaker hoger opgeleid zijn dan mannen. Maar laten we eerst eens stoppen met elkaar aan te praten dat het combineren van werk en andere dingen te zwaar is. Dat hoeft niet altijd zo te zijn. Natuurlijk is het hard werken met pieken en diepe dalen. En ja, het leven gaat niet alleen maar over rainbows en unicorns.

Wees je ervan bewust dat je de ander en jezelf neerhaalt met het aanpraten dat iets vast te zwaar is. Je haalt daarmee de ander en jezelf neer.

Daarom gaan we het vanaf nu anders doen. De volgende keer dat iemand ons vertelt over de combinatie werk-gezin-vrijwilligerswerk-studie, zeggen we: “Wauw wat inspirerend! Vertel daar eens meer over!”