Voldoen aan de AVG en toch in gesprek met elkaar blijven?

Per 25 mei jl. is de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG) van kracht. De intentie die de Autoriteit Persoonsgegevens met de AVG heeft, is zorg te dragen voor de persoonlijke gegevens van eenieder wiens gegevens worden opgeslagen.

Mensen hebben zo meer mogelijkheden gekregen om voor zichzelf op te komen bij de verwerking van hun gegevens. Hun privacyrechten zijn namelijk versterkt en uitgebreid, aldus de informatie van de Autoriteit Persoonsgegevens.

Een mooie intentie en een mooi resultaat, echter de praktijk laat wat anders zien. Ik hoor, zie en lees steeds vaker de frustratie over het effect van de wetgeving. En dan bedoel ik niet de administratieve lasten die dit met zich meebrengt en de extra tijd om alles te implementeren, te organiseren en te onderhouden, nee, ik bedoel het effect in het dagelijkse leven.

Ik weet uit mijn jeugd hoe trots ik was dat mijn naam in de krant stond

Recent zijn er weer veel jongeren die hun diploma hebben behaald. Ik weet uit mijn eigen jeugd hoe trots ik was dat mijn naam in de krant stond. Dat was voor mij de eerste keer. Het berichtje werd netjes uitgeknipt en de buurvrouw zorgde voor een extra exemplaar voor mijn opa en oma.

Helaas is dat dit jaar niet meer mogelijk. Het is voor scholen immers ondoenlijk om bij alle ouders te vragen of de naam van hun kind op de lijst van geslaagden mag worden vermeld in de regionale krant. Ook een bericht dat een jongere, die met veel verve het kerkenblaadje maakte, afziet van het maken van het krantje viel op. Waarom? De namen van dopelingen, bruidsparen, jubilarissen en overledenen kunnen niet zonder toestemming worden opgenomen.

En in mijn eigen praktijk hoor ik ook vaak van mijn cliënten: “Maar mijn leidinggevende weet toch wanneer ik geboren ben en wat er speelt, dus waarom heb je nu ook mijn toestemming nodig?” En: ”Waarom kun je dit niet via de mail sturen?”

Het lijkt alsof professioneel Nederland ook in een AVG-kramp is geschoten. Wat mag nu wel, wat mag nu niet? Zijn we nu in één keer de richtlijnen kwijt zijn die gelden vanuit onze beroepscode en de waarden en normen van ons ethisch handelen? En door alle AVG-kramp lijkt het alsof er geen gesprek meer mogelijk is. Of eigenlijk: het gesprek is wel mogelijk, maar waar noteer je als leidinggevende de inhoud en de afspraken van het gesprek?

Het is voor een leidinggevende met een span of control van meer dan vijf personen niet meer haalbaar op detailniveau alles te onthouden op de menselijke harde schijf. Noteren van net die details die ertoe doen, is niet meer mogelijk. Verdwijnt daarmee niet de menselijke maat, terwijl de wet juist gericht is op het beschermen en in regie krijgen van de menselijke maat?

Het lijkt alsof  professioneel Nederland in een AVG-kramp is geschoten

Ik ben een positief ingestelde bedrijfsmaatschappelijk werker die altijd gericht is op de mogelijkheden die er zijn. Maar de AVG-kramp maakt mij soms toch wat negatiever en daar baal ik van. Ik wil mijn werk goed kunnen doen. En dat betekent goede ondersteuning bieden aan werknemers en werkgevers, rekening houdend met de professionele en wettelijke normen.

Onderdeel van mijn professioneel handelen is de brug slaan tussen werknemer en werkgever. En juist voor dit aspect van mijn vak is rapporteren en overleg een groot goed. Dit doe ik al jaren op een professionele wijze die volledig past binnen de beroepscode. De administratieve druk vanuit de AVG bemoeilijkt dit. Ik vind het jammer dat het lijkt dat de AVG-kramp ons werk negatief beïnvloedt.

Gespannen maar ook nieuwsgierig kijk ik naar de jurisprudentie die ongetwijfeld gaat ontstaan. Ik hoop dat juristen en de rechterlijke macht ook de werkbaarheid van de wettelijke voorschriften in ogenschouw nemen en in hun wijsheid oordelen wanneer een professional of een organisatie zich niet volledig heeft gehouden – of liever gezegd – kan houden aan de wettelijke normen. Het waarborgen van privacy is goed, maar uitgangspunt van een wet dient naar mijn mening ook te zijn dat het werkbaar blijft. Ik merk in mijn dagelijkse contacten met vakgenoten, bedrijfsartsen, casemanagers, personeelsfunctionarissen en managers dat de AVG vooral gepaard gaat met een grote zucht. Een zucht van frustratie, irritatie maar vooral ook: hoe zorg ik nu goed voor mijn cliënten c.q. medewerker?

Ik wens u allen weer een goede start. Ik hoop dat u wat afstand hebt kunnen nemen van de AVG, hebt genoten van de zomerperiode en van de mensen om u heen. Op deze wijze laden wij onze batterij weer op voor een mooie tweede helft van 2018!

Lees ook: Het goede gesprek: een mooie uitdaging voor iedereen op de werkvloer!