In den beginne was er het Woord

Fout! In den beginne was er het Beeld. Toen kwam het Woord en ging het mis. Wie in godsnaam de taal heeft uitgevonden.

Één ding is zeker. Dat was niet de mens. Want als er één wezen op aarde van nature niet in staat is via het Woord te communiceren, dan is dat wel de mens.

Wanneer ik de opdracht krijg om mensen beter te leren communiceren, krijg ik tegenwoordig de neiging om de boel om te draaien. “Ik kan hoogstens mensen leren minder slecht te communiceren” , zeg ik dan, “dat is het hoogst haalbare doel dat ik mezelf en mijn medemens kan stellen”.

Dat ik hier gebruik maak van het geschreven Woord mag een natuurramp worden genoemd.

Een vóór-Beeld van onze miscommunicatie die plaatsvond binnen de intieme kring van het gezin. Die warme plek waarin je verwacht dat er nog wel íets van een basis is voor goede communicatie. Waar het Woord niet over het Beeld struikelt. Hier komt ie.

Ik zat die ochtend met mijn ega aan de eettafel. Hij aan de ene kant, ik aan de andere. Het was eind oktober. Zoemmmmmmmmmmmmmmm. Iets donkers vloog irritant voorbij en maakte een geluid. “Kijk, daar gaat een Mug”, zei ik tegen mijn man. “Dat is geen Mug, dat is een Vlieg”, was zijn antwoord. Verbijsterd keek ik hem aan. Mond half open. Hoorde ik dit goed? Stonden wij op het punt een gesprek aan te gaan over een mug of een vlieg? Was dit het resultaat van onze jarenlange investering in onze relatie? Werd hier gecommuniceerd? Wat dan!

Ik zei niets terug en probeerde het beeld terug te halen. Een Mug was toch die donkere dikkerd met bruine kraaloogjes en stokjes? Zo’n zenuwachtig geval dat maar niet begrijpt dat ‘ie niet door een dichtstaand raam kan vliegen en als een laserstraal de kamer doorklieft? Totdat jij helemaal klaar bent met dat beest bent en het in één mep tot moes slaat? Of bij een exact uitgemeten klap twee kraaloogjes over de vloer laat rollen? Maar mijn man was ervan overtuigd dat dat een Vlieg was.

Voor mij is een Vlieg dat iele wezen met doorzichtige vleugeltjes, dat pas na middernacht zijn ware aard laat zien door je de godganse tijd uit je slaap te halen met zijn hoge gezoem in je oor, totdat je hem met alle lampen aan ontwaart en in één beweging voor eens en altijd van de aardbodem laat verdwijnen, waarbij hij niet meer dan één bruinzwarte veeg op je witgeverfde plafond achterlaat. Dat was dus een Mug voor mijn man.

Dus besloot ik het Woord aan het Beeld aan te passen. En werd de Mug een Vlieg. “Inderdaad, dat was een vlieg” antwoordde ik en sloeg hem in één klap dood. Hier was het laatste Woord over gesproken.