Eat, sleep, rave, repeat

En zo kabbelen de dagen lekker door. Zoals je weet beste lezer, ben ik bezig met mijn veertig sessies hyperbare zuurstoftherapie bedoeld om de late gevolgen van de bestraling aan mijn borstkas te verminderen, én met mijn werk. Je zult je dan wellicht afvragen: hoe gaat het? Goed, is het antwoord. Maar krakend.

Door de week voel ik me zoals dat liedje: “Eat, sleep, rave repeat“. In mijn geval dan: “Work, breathe, eat, repeat“. Het lijkt zo’n eenvoudige therapie. Gewoon in- en uitademen. Zoals mijn zoon zei: “Je mag gewoon films kijken! Chill!” Niets is minder waar.

In de tank gebeurt er veel. Niet alleen in het lijf, maar ook onderling. Zo beschreef ik je De Ernstig Zieke Man. Opeens was hij niet meer aanwezig. Zijn absentie pijnlijk duidelijk door de lege stoel. De verpleegkundige had met nadrukkelijke toestemming van de familie de mogelijkheid ons te informeren; de Ernstig Zieke Man had hartklachten gekregen. Vlak nadat hij uit de tank was gekomen. Diezelfde avond nog gedotterd en stents in de vaten. Hij maakte het al een stuk beter. Sterker nog, na vijf dagen zat hij er gewoon weer bij! Beter dan ooit.

Nel moest de tank uit vanwege niet ernstige, maar wel vervelende onvoorziene omstandigheden. En zo bleef ik achter met Nelson en de Aardige Mevrouw. En een hoop nieuwelingen waaronder de Pipi Langkous-oma.

Wat het leven glans geeft, is mensen ontmoeten die je anders nooit zou tegenkomen, zoals zij. En zo, wanneer we onder druk staan, komen soms de mooiste verhalen naar boven. Van lotgenoten, van soortgenoten. Van anderen.

Wat het leven meer glans geeft, is mensen ontmoeten die je anders nooit zou tegenkomen

In de tank heeft eenieder van ons al veel meegemaakt. Zij onder ons die beschikken over veel veerkracht en oplossend vermogen, trekken deze behandelingen. Want wat ik niet had voorzien, gebeurde bij de derde sessie.

Ik zat rustig te lezen en vond mezelf al heel erg gewend aan de tank. Toen ik ineens de letters van mijn boek niet meer kon lezen. Ze dansten door elkaar.

De lampjes van de tank schenen fel en maakten strepen. Ik zag de tank ronddraaien. Ik deed mijn masker af en zei door de intercom: “Ik ben duizelig”.

De vertrouwde stem van een verpleegkundige was onmiddellijk daar. Met een snelheid die ik erg ongemakkelijk vind. Ze vraagt wat ik voel, of het goed gaat. Lezer, ik zeg je, ik had geen idee. En wat ik als het meest traumatisch heb ervaren in mijn kankerperiode, gebeurde nu ook. Snelheid van handelen van doktoren. Binnen no-time zat de dienstdoende arts naast me. Ikzelf in diep innerlijk conflict geraakt; uit de tank stappen is geen optie, want opgeven. Eerlijk zijn kon wel eens uit de tank moeten betekenen.

Uit de tank stappen is geen optie, dat is opgeven

Dokter Roel was meesterlijk. Hij was rustig, nam niet over en ook hij kon niet weten dat dit nu precies mijn gevoeligste punt is. Het middelpunt zijn.

In de tank zag ik acht mensen met grote ogen naar mij kijken. Alsof ik ter plekke zou neervallen wanneer zij niet naar mij omkeken.

Dokter Roel stelde zijn diagnose: beetje “zuurstof overprikkeld”. Hij liet mij zelf kiezen of ik wilde stoppen, nee, nog even proberen, en verliet de tank. En zo hielp hij mij met humor door de sessie heen: “Mevrouw Bisselink, gaat het weer een beetje?” ”Ja, maar kan het zijn dat de kleppen anders staan afgesteld? Het ademen gaat zo zwaar!”.
“Mevrouw Bisselink, die kleppen worden inderdaad weleens gereviseerd. Maar dit is niet het afgelopen uur gebeurd.”

Door mijn masker heen moet ik lachen. Net wat ik nodig heb. In de tank kijken mijn ’tanki’s’ me nog steeds aan. En sporen me aan de tank te verlaten als het niet gaat. Ik doe het niet. Ik wil niet voor niets komen. Ik houd het vol. Achteraf bezien een kwestie van hyperventilatie door wellicht wat teveel zuurstof. Ik leer ervan om rustiger te blijven en de sessies meer te ondergaan.

Dokter Roel geeft mij nog een ander cadeautje. Wanneer ik in de tank even mijn masker afzet om de warboel van elastieken die over mijn hoofd zitten te moeten te rangschikken, schalt zijn stem ineens door de cabine: “Mevrouw Bisselink, lukt het een beetje met de origami?” Hey! Origami! In de tank is papier toegestaan!

En zo zit ik de dag erna met mijn origamipapiertjes kraanvogels te vouwen. Een prachtig symbool. En leuke afleiding na het zien van de volledige Bourne Trilogy, alle films van Hugh Grant en Sandra Bullock als ook Les Intouchables, waardoor we allemaal in de tank even een gemeenschappelijk huiltje doen. Het vouwen inspireert me om mijn relaties een cadeau te doen als eindejaarsgeschenk. Al mijn klanten weten inmiddels wat ik hiermee gedaan heb.

Ik ken maar twee standen op het werk: aan en uit

In de tank praten we over werk. Wie werkt er (nog)? De Aardige Mevrouw heeft een hele leuke spannende baan. Haar werkgever heeft samen met haar besloten om haar ‘vrij’ te geven.

De Aardige Mevrouw zegt geleerd te hebben van eerdere behandelingen. “Ik ken maar twee standen in het werk: aan en uit. Het lukt me slecht te doseren. En deze behandeling is belangrijk voor me.”

Wonder boven wonder is Nelson vakgenoot en bedrijfsarts. Maar, zoals wij al weten, zijn er veel verschillende bloedgroepen onder onze collega’s te onderscheiden. Nelson en ik behoren tot een verschillende.

Merel, pas nieuw in de tank, werkt in het belendende ziekenhuis. Haar leidinggevende had de behandeling ingeschat als een equivalent van een fysiotherapeutische behandeling. Hij gaf haar vrijaf voor de sessies, maar meer ook niet. En ikzelf? Mijn klanten, al of niet geïnformeerd door dit blog, reageren op verschillende manieren. De ene klant zegt tegen me wanneer ik ’s middags wegga naar de tank: “Veel succes in de tank!” De andere zegt er niets over, ondanks dat ik weet dat zij het blog geliked heeft op LinkedIn.

Wanneer is werk niet meer de betere optie?

De leukste gesprekken ontstaan met vakgenoten die voorzichtig informeren naar mijn toestand. Want wanneer is werk niet meer de betere optie?

Nu ik dertig behandelingen verder ben, de vermoeidheid behoorlijk aanwezig is, een verkoudheid heeft toegeslagen en nog wat meer kwalen waarmee ik je niet zal vermoeien, blijft de vraag: waar doe je nu eigenlijk goed aan? En stel ik mijzelf de vraag, al snotterend door de verkoudheid, en in slaap vallend op de bank voor het avondeten: Overdrijf je het niet een beetje? Vast wel.

Maar wat ben ik blij met de afleiding! Stel, dat je niet meer zou hoeven werken, wat zou ik dan met de tijd doen? Ik vrees de was thuis. Of iets anders in het huishouden. En ik zou veel meer nadenken en misschien wel piekeren over mijn toestand. Mijn leven zou ronddraaien om de afspraken in het ziekenhuis. Niet wenselijk. Heb ik mijn klanten tekort gedaan met de inhoud van mijn adviezen, mijn cliënten minder inzichten geboden? Nee. Is de tijd snel gegaan? Gevlogen! Als een kraanvogel…

Gelukkig en gezond 2017 gewenst!

Betekenis Kraanvogel
Wereldwijd, maar vooral in Oost-Azië, is de kraanvogel symbool van gezondheid, lang leven, trouw en geluk. Bij de uitvinding van origami rond 1700 ontstond de legende dat wanneer je ziekt bent en 1000 kraanvogels vouwt, de wens voor gezondheid werkelijkheid wordt. Sindsdien zijn de “duizend gevouwde kraanvogels” een universeel symbool van de gezondheid en vrede geworden. In deze tijden geen verkeerde symboliek.

Deel 1: 40 keer in een zuurstoftank
Deel 2: Stoel nummer 7
Deel 4: Verzuim is een keuze