Dode paarden

Op het whiteboard stond met grote letters “DODE PAARDEN” geschreven. In het kwadrant van de niet-willers. Niet in die van de niet-kunners. Die konden er niks aan doen. Not Guilty.

Instemmend keken we elkaar aan. Wij, collega’s uit de re-integratie.

Ja, dát waren ze. Dáár stonden. In dat hokje. Die irritante cliënten. Die mensen die niets wilden, ons het bloed onder de nagels vandaan haalden en ons vooral moe, doodmoe maakten. Want dat is wat ze doen, dode paarden. Je trekt en sleept aan ze, zonder dat ze in beweging komen. Dood. Hartstikke dood. Onbegonnen werk.

Ook ik herkende ze. Toch begon ik mezelf vragen te stellen: was er niet ergens de mogelijkheid dat ze in een verkeerd hokje werden geduwd? Zou het misschien eerder met ons te maken hebben dan met hen?

Dit idee heb ik verder uitgewerkt toen ik voor mezelf begon en nu na vijf jaar constateer ik dat ik nooit dode paarden in mijn praktijk tegenkom. Hoe dat komt? Heel simpel. Eén van mijn eerste en belangrijkste vragen aan mijn cliënten is: “Wat maakt dat je hier zit? Wat is jouw vraag aan mij?” Als ze dan een of ander onzinverhaal ophangen over wat haar of zijn werkgever of uitkerende instantie wil, antwoord ik botweg dat ik daar niks mee te maken heb. “Ik zit nu hier, met jou, het enige wat mij interesseert ben jij. Wat jij wilt, wat jouw vraag is aan mij,” antwoord ik dan.

Pas je dit consequent toe, dan komt er altijd een vraag, is er altijd iets wat mensen écht willen. Van binnenuit. De klant die me dit niet duidelijk kan maken, stuur ik weg, letterlijk.

Het is me trouwens nog maar eenmaal voorgekomen dat ik een cliënt op die manier wegstuurde na de intake. “Bel me maar wanneer je eruit bent, ik kan nu niets voor jou betekenen“, waren mijn afscheidswoorden. En verrek, na een week belt ze op. Ze zou toch wel wat willen afvallen en zich beter in haar vel voelen. Oké, dan hebben we iets. Een vraag. Iets waarmee ik samen met de cliënt aan de slag kan gaan. En dat werkt. Elke keer weer. En weet u wat het meest verrassend is? Ze willen altijd hetzelfde als mijn opdrachtgevers!

Dode paarden ken ik niet. Waar lag toch alweer het probleem?