COVID-complot

Het virus blijft ons bezighouden. Natuurlijk gebeurt er meer in de wereld, maar alles lijkt wel met elkaar en met het virus in verband te staan. En wie verbanden ziet, ziet al snel een complot. Elk complot is waar, tot het tegendeel bewezen is, maar juist dan blijkt het waar.

De anderhalvemetermaatschappij is ook zo’n complot. Een complot bedacht door beleidsmakers die met lede ogen de wachtlijsten van de GGZ zien groeien en groeien. Niet alleen is anderhalve meter afstand bedoeld om te voorkomen dat lichaamssappen worden uitgewisseld, maar vooral om ongewenst (intiem) gedrag de wereld uit te helpen en ervoor te zorgen dat de latent sociofoben zich niet gaan melden bij de zo overbelaste GGZ.

Zeepindustrie

Handen wassen is niet alleen bedoeld om virussen te verwijderen, maar mogelijk ook om de zeepindustrie op de been te houden en – uiteindelijk – om de ggz te vrijwaren van de OCD’ers. De OCD’ers, de mensen met een obsessieve compulsieve stoornis, zijn op deze manier ‘gelegitimeerd’ en dus normaal. En zo kan ik wel doorgaan.

De GGZ is overbelast

Uiteindelijk komt het erop neer dat de GGZ overbelast is en dat de OVERHEID er alles aan doet om de ggz te ontlasten. Gelukkig is men zo verstandig geweest nu eens preventief te werk te gaan. Dus niet meer therapeuten aannemen, of wachtlijstoplosmiddelen toedienen, maar ouderwets actie aan de voorkant. Ja, we zien hier weer eens: het aloude ‘voorkomen is beter dan genezen’. Om met vakbondstermen te praten: liever een staking dan een meldpunt.

Zorgbonus

Zo is ook de zorgbonus (sorry collega’s, niet voor de dokters!) een slimme subsidie ten behoeve van de GGZ. Er vallen dankzij dit stuk eurowaardering immers minder verpleegkundigen om en dus zullen er minder burn-outs de aandacht van de overbelaste GGZ nodig hebben.

Ik ben met u eens, het zou ook heel goed kunnen dat alle maatregelen bedoeld zijn om de e-bike te promoten.

De tweede golf, hij komt, hij komt. Nee, we mogen eigenlijk niet meer van een tweede golf spreken, het is een lange, lange golf, die soms bruisend en soms rollend over ons heen spoelt.

Vandaag las ik in The Guardian, dus uit het land waar Coronation Street nu COVID Street heet en waar de premier heeft ontdekt dat het falende overheidsbeleid te wijten is aan het eetgedrag van de obese Brit, hetzelfde land dat Brexit erdoor drukte, dat men daar opnieuw beseft dat het een eiland is. En een eiland heeft één groot voordeel: je hebt geen directe buren. Kijk naar Taiwan en Nieuw-Zeeland, waar – vanwege hun splendid isolation – acties tegen het virus uitermate effectief zijn gebleken.

En zie, nu durft men in Engeland het hoge woord uit te spreken: wij willen alle COVID-19-virussen ons land uit! En ik vraag mij dan af: waarom willen wij Nederlanders dit niet? Zero tolerance, Every life matters, CoviNexit!

Geniale ventilatie

Iedereen met gezond verstand begrijpt dat de besmettingen gaan toenemen als de kroegen open gaan en we weer de nachtclub in mogen, we naar gele landen reizen, we vooral ook weer gaan vliegen (dankzij een geniale ventilatie), en we weer aan het feesten slaan (hé 20’ers en 30’ers!); en noem het maar op.

En we denken dat wij het, net als in februari, wel zullen oplossen. Dat het niet zo’n vaart zal lopen (zeker niet als we anderhalf keer zoveel IC-bedden hebben).

Het idee dat we in december een vaccin hebben en dat dan alles is opgelost, is een illusie

Een illusie mensen! In essentie gaat het om twee zaken: het beperken van mobiliteit en het beperken van nabijheid in een gesloten ruimte. Dat moeten we zeker nog anderhalf jaar strak volhouden. En waarom niet? Let’s be fair: het idee dat we in december een vaccin hebben en dat dan alles is opgelost, is ook een illusie.

Wees dus duidelijk: het is niet leuk, maar we zullen dit lang en consequent moeten doen en we zullen er echt last van hebben. Dus we gaan en moeten het anders doen. Acties als steun de horeca en we mogen, nee moeten op vakantie, is dan ook vragen om problemen. Terras ja, binnen nee.

Ik mis ook de fantasie

Ik mis ook de fantasie: mondkapjes, anderhalve meter, handen wassen, het zijn techneutische oplossingen die verbergen dat we echt iets moeten veranderen. Waar is de eerste drie meter doorsnede hoepelrok? De eerste virtuele begroetingsapp als je iemand tegenkomt? De ‘wheeting’, wandelend vergaderen in het groen…?

Misschien wel de grootste illusie is het idee dat we allemaal verstandig zijn en luisteren naar Papa Rutte of Ome Jaap (die zie ik trouwens weinig meer…). Wie kinderen heeft, begrijpt dat het niet zo simpel werkt. Wie werknemers heeft, weet dat het niet zo werkt.

Om gedrag te veranderen moet je intrinsiek gemotiveerd zijn, extrinsiek consequent en consistent gemotiveerd en gestimuleerd worden. En wil je het volhouden dan moet je een beloning ervaren.

Ik zie het te weinig terug in ons beleid. Dat gaat ons veel kosten, geld en levens. Daar helpt geen mondkapje tegen. En uiteindelijk zal de ggz toch weer de dupe worden. En de e-bike zal zegevieren. Dat wel.