Aandacht in tijden van corona

Onze manier van werken is veranderd sinds een paar weken. We beginnen gewend te raken aan de andere wijze van werken of door het thuiswerken, of door het wegvallen van de reguliere werkzaamheden, of door de enorme toename van werk. Het coronavirus heeft ons allemaal in de greep.

Het heeft invloed op je werk, maar ook invloed hoe je werk nu in je leven past. Het draaien van extra diensten in de zorg, in de logistiek of in andere branches waar het nu juist heel druk is, heeft invloed op je thuissituatie.

Het thuiswerken heeft ook invloed in je thuissituatie, waarin medewerkers met kinderen er een extra taak toebedeeld hebben gekregen als docent.

We merken in deze tijden dat de behoefte aan contact groot is. Het virus heeft ons op de feiten gedrukt hoe belangrijk nu eigenlijk dat intermenselijke contact is. Op het werk, maar ook in de sportschool, in scholen, in sportkantines, in verzorgingshuizen.

Met elkaar zijn we wel heel creatief geworden in het bedenken van andere wijze van communicatie. Door videobellen, chatten, FaceTime, Skype maar ook het communiceren via een babyfoon wanneer mensen niet een instelling in kunnen.

Mooie manieren, maar het kost ons veel energie.

Het houden van de balans is in deze tijden moeilijk. Onze normale ‘uitlaatkleppen’ zijn er niet meer: afspreken met vrienden, sport, familiebezoek, bioscoop, theater, concerten, afspreken in de kroeg.

We zijn gebonden aan huis en haard. En helaas voor velen is de huis en haard niet altijd een veilige omgeving, door huiselijk geweld, door toenemende spanningen of door het niet goed afscheid kunnen nemen van dierbaren die overlijden.

Voor ons als bedrijfsmaatschappelijk werkers zijn het momenteel vreemde tijden. We veranderen van fysieke spreekuren met medewerkers en leidinggevenden in onze spreekkamers, in online spreekuren. Bij voorkeur met beeld om zo ons vak toch nog zo goed mogelijk uit te voeren.

We merken als professionals dat het online verbinden ons meer energie kost, de zintuigen die je normaal vrij natuurlijk en vrij onbewust gebruikt, zijn nu niet goed te gebruiken. Het intermenselijke contact is zo belangrijk in ons vak, maar ook in de contacten naar onze vrienden, familieleden en dierbaren.

In ons dagelijkse werken komen we problematiek tegen die we normaal ook tegenkomen, maar het coronavirus heeft invloed op ons totale dagelijkse leven, zowel op het werk als privé. Dat maakt dat de hulpvragen ook anders zijn van de medewerkers en leidinggevenden die wij spreken.

Een vergeten doelgroep lijkt het, de kinderen waarvan een ouder in de gevangenis zit

Afgelopen week werd ik verrast door een vraag over een doelgroep die ik nergens in de media ben tegengekomen. Niet op twitter, niet op Facebook, niet op LinkedIn, maar ook niet in de vele talkshows op de televisie.

Een vergeten doelgroep lijkt het, namelijk de kinderen waarvan een ouder in de gevangenis zit. Deze kinderen kunnen vaak niet videobellen met vader of moeder en hebben alleen mondjesmaat telefonisch contact met hun ouder. Een kille en koude tijd voor juist deze groep.

Ik heb er geen oplossing voor, maar vind het wel belangrijk dat deze kinderen en hun thuisblijvende ouder gezien en gehoord worden door ons als mens maar ook als professionals.

Dus de vraag aan de leiding van de penitentiaire organisaties: op welke wijze zien en horen jullie deze groep kinderen en ouders? En de vraag aan hulpverleners: herkennen jullie deze roep om aandacht? En de vraag aan alle Nederlanders: wilt u uw hart openstellen voor deze kinderen?

We merken ook in deze tijd het werk van een leidinggevende ook verandert. Het is juist nu van belang dat een leidinggevende tijd neemt om met medewerkers te bespreken hoe het gaat. Even de aandacht te geven.

Mocht dat niet lukken, dan kan een leidinggevende dat wellicht wel faciliteren door een collega te vragen dit op te pakken, of in het uiterste geval dit over te dragen naar bedrijfsmaatschappelijk werk.

Alvast een paar praktische tips:

• Accepteer dat medewerkers op andere tijden hun werk verrichten. Het geconcentreerd werken in een gezin met jonge kinderen is lastig tijdens kantooruren.
• Aanvaard dat medewerkers nu anders aankijken tegen deadlines. Is het werk nu wel belangrijk in deze tijden van crisis?
• Realiseer dat angst geen goede raadgever is. Mocht een medewerker door deze slechte raadgever zich ziek melden, dan kan inzet van bedrijfsmaatschappelijk werk wenselijk zijn, bijvoorbeeld door een telefonisch spreekuur van dertig minuten.
• Wees helder wat je in ieder geval wel verwacht van de medewerker.