40 keer in een zuurstoftank

Het is afgelopen zomer dat ik besluit om een controle te hebben bij de radiotherapeut.

In 2012 is de diagnose borstkanker als een mokerslag binnengekomen. Niet alleen de heftigheid van de ziekte, maar ook de grote sociale gevolgen die dit met zich meebracht.

Ik was in die tijd 42 jaar oud en ZZP-er. En je vreest het al, onverzekerd.

Het jaar van behandeling liet lichamelijk, psychisch, sociaal en helaas ook zakelijk diepe sporen na. Het verdient een aparte blog om je hierover alle ins en outs te vertellen. Want ondanks dat verzuim mijn core business is, heb ik geleerd dat mijn klanten het k-woord echt vrezen. Het leek wel een smet.

Mijn klanten vrezen het k-woord, het leek wel een smet

Maar nu ben ik bij de radiotherapeute. Ik vertel haar over de toenemende pijn in mijn borstkas.

Geen angst, ik verwacht geen kwaadaardigheid. Nee, dit is wat we noemen een laat gevolg van één van de behandelingen die ik begin 2013 heb ontvangen. Bestraling.

Nu, bijna drie jaar later is het weefsel in mijn borstkas dusdanig beschadigd dat het aanvoelt als een strak, hard aangesnoerd korset, samengebonden in mijn plat bestraalde oksel. Het doet pijn. Een ding van kanker heb ik geleerd: de ziekte is agressief, maar de behandelingen zo niet nog agressiever. Onze overlevingskansen nemen toe, maar de bezorgdheid over de late gevolgen ook.

Vier jaar na diagnose probeer ik deze inktzwarte periode uit mijn leven wat achter me te laten. Ik heb heel veel moeite gedaan om mijn bedrijf weer op te bouwen, dit verdient overigens ook een geheel eigen blog.

De schrik slaat me dan ook om het hart als de radiotherapeute mij vertelt dat er een behandeling is die mij kan helpen van dit strakke korset af te komen: hyperbare zuurstoftherapie. Een vorm van therapie waarbij de patiënt veertig (ja veertig, veertig, een vier en een nul!) sessies van twee uur 100 procent zuurstof inademt in een onder druk gezette cabine.

Mijn eerste reactie is er een van verbijstering. Veertig sessies! Die tijd heb ik niet. Ik wil dit niet. Niet weer klanten verliezen omdat het k-woord er tussenin komt. Ik weet niet of ik voor de derde keer een bedrijf weer kan opbouwen naar de standaard van vandaag.

“Ik doe het niet”, is mijn eerste, wat kinderlijke reactie. De radiotherapeute is niet voor een gat te vangen. “Het hoeft niet gelijk”, zegt ze. “ga eerst eens praten, dat kan nooit kwaad.”

Omzet en klanten mogen nooit ten koste gaan van mijn eigen gezondheid

Na het consult kom ik tot rede. Omzet en klanten mogen nooit ten koste gaan van mijn eigen gezondheid.

En daarmee is de beslissing genomen, dat ik deze behandeling – linksom of rechtsom – zal ondergaan.

In eerste instantie denk ik er goed aan doe dit tegen geen klant te vertellen. Het k-woord hoeft niet te vallen, ik word daar immers niet voor behandeld.

Maar, in de media lees ik veel over kanker en werk. Het is momenteel een hot topic. In mijn werk als verzuimadviseur kom ik met grote regelmaat werknemers tegen die in verzuim zitten vanwege kanker. Het is mijn persoonlijke ervaring dat veel van deze mensen er heel veel aan doen om weer terug te keren in hun eigen arbeid. Veel meer dan andere groepen patiënten. Deze mensen willen namelijk graag terug naar het gewone leven. En gewoon, daar hoort ook werk bij. Je eigen leven weer hebben is een prachtig geschenk als je op het punt hebt gestaan dit te verliezen.

En zo zie je veel (ex-)kankerpatiënten grote moeite doen om ook hun werk weer op te pakken. Vanuit mijn rol als verzuimadviseur een ‘makkelijke’ populatie. Ze zijn intrinsiek gemotiveerd. En dat ben ik ook.

Ik heb daarom besloten om wél in de openheid te treden met mijn verhaal. En nog een stapje verder te gaan. Ik zal je de komende veertig sessies meenemen in de zuurstoftank en je deelgenoot laten zijn van mijn balanceren tussen behandelingen en werk. “Tijdens de behandeling gaat het werk gewoon door”, is mijn motto. Ofwel: werk is de betere optie.

Werk is de betere optie

Ik zal je de komende maanden deelgenoot laten zijn van mijn belevenissen in en uit de tank.

Hoe combineer ik mijn werk en mijn behandeling? Hoe reageren klanten?

Zal het mij lukken om mijn bedrijf draaiende te houden, ondanks deze grote inspanning? Hoe zal mijn lijf reageren? Duik met mij mee in de drukcabine en volg deze columnreeks. Vergeet vooral niet om ook af ten toe te lachen. Laten we er gewoon luchtig over doen.

Eline Bisselink-van Stijgeren heeft veertig behandelingen zuurstoftherapie als laat-gevolg van de behandelingen ondergaan vanwege borstkanker in 2013. Deze columnreeks gaat over haar zoektocht om zowel behandeling te ondergaan, als ook haar werk te kunnen blijven doen. Ze is eigenaresse van Moedig! www.moedig.nl

Deel 2: Stoel nummer 7
Deel 3: Eat, sleep, rave, repeat
Deel 4: Verzuim is een keuze